sobota, 16 sierpnia 2014

koniec lata


Podmuch wiatru o zapachu wrześniowym daje lekki niepokój, ale także ulgę. Ulgę, że lato już się kończy, już nie muszę wykorzystywać każdej chwili, w której świeci słońce. Popołudnia dają coraz mniej tęsknoty. Nie muszę żałować, że zmarnowałam kolejny dzień, w którym mogłam coś zrobić, bo jest ciepło, pięknie i warto wstać o świcie, by się tym cieszyć. Ten czas dobiega już końca i będę mogła spokojnie marnować dni siedząc cały dzień w domu, pod kocem. 

Ale daje to też trochę żalu. Że znowu się nie wykorzystało tego czasu tak, jak się powinno. Że tyle było do zrobienia, a tak naprawdę nie było na nic czasu, bo cały czas się coś robiło. I najgorsze jest to, że robiło się to, co się kocha, a mimo wszystko i tak się czuje, że można było więcej. 

Ten wiatr niesie jednak niepokój. Z kim spędzę te całe dnie pod kocem. Z kim będę marzyć o kolejnym lecie, które wykorzystam w całości. Lepiej. Jasne, że lepiej. Tak, ja zawsze chciałam. Z tymi porankami, nie tylko wieczorami i nocami. 

I też będzie tak pięknie, jak teraz. I piękniej.


Nie bój się smutku, on daje równowagę.

Taki to teraz trochę dziwny czas mamy. Z jednej strony dużo spokoju, czasu z bliskimi, ze sobą, a z drugiej jakiś wewnętrzny niepokój...